Sinds ik zo’n drie jaar geleden kennismaakte met de muziek van Terez Sliman -dat was in het Brusselse Kaaitheater in “New Middle East van Bashar Murkus- nam ik mij voor om op zoek te gaan naar ander werk van haar, maar, zoals dat gaat, werd ik door de tijd ingehaald en was het rijkelijk laat dat ik dat voornemen kon waarmaken, via deze nieuwe plaat van haar. Terez Sliman is een Palestijnse zangeres en schrijfster, geboren en getogen in Haifa, een stad met heel wat onderliggende bijklanken, voor ons, Westerlingen.

Vandaag, op haar 34-ste, heeft ze al een palmares bijeengezongen, waar menige zestiger stikjaloers op zou zijn: internationale tournees, filmmuziek, theaterscores en militantisme. Vooral dat laatste, denk ik: Terez Sliman is een grote voorvechtster van vrouwenrechten in het algemeen en een fervent bestrijdster van verkrachting, ontmenselijking en vernedering van het vrouweijk lichaam tot object. Een vrouw die zegt waar het op staat dus, maar die tegelijk het vermogen heeft om haar krachtige boodschap bijzonder fraai te verpakken en poëtisch te verwoorden, zodat wat zij te zeggen heeft, niet ondergesneeuwd geraakt door de vorm waarin zij het zegt.

Voor haar jongste plaat -deze hier is haar derde full-CD- ging ze samenwerken met het Noorse Huis van Vertrouwen, Kirkelig Kulturverksted. Zoals daar altijd het geval is, zat Erik Hillestad in de producersstoel, die hij deze keer deelde met bassist en stadsgenoot Raymond Haddad, een man met wie ze al in 2007, helemaal aan het begin van haar carrière dus, voor het eerst samenwerkte en die nu instond voor alle composities. Ook van de partij: gitarist Eivind Aarset, een kerel waarover we ons hier al meermaals lovend uitlieten en die niet alleen in de Noorse scene veel aanzien geniet -hij speelt op zowat driekwart van alle Noorse platen die er enigszins toe doen-, maar ook al gevraagd werd door Ute Lemper, DeeDee Bridgewater en Ray Charles. Zijn Noorse kompaan op percussie, Helge Andreas Norbakken heeft ook een palmares om “U” tegen te zeggen, van Jon Hassell tot Mari Boine, van Wu Fei tot Maria João en het laat zich raden dat, met een begeleidingsband van deze envergure, de ronduit fantastische stem van Terez Sliman uitermate knap tot haar recht komt.

Nu eens neigend naar jazz, dan weer flirtend met hip-hop, electronica of rock, debiteert Terez haar knappe teksten, die gelukkig voor ons, in het bijhorende boekje ook in het Engels opgenomen zijn en die een vrouw toont, die tegelijk poëtisch en sensueel is, kordaat en omarmend, levenslustig en nostalgisch, raadselachtig en uitnodigend… Kortom, een vrouw waar wij, mannen alleen maar afgunstig kunnen naar kijken. Tel daarbij op die formidabele stem en je krijgt een uit, die deze veelzijdige plaat meteen tot helemaal bovenin de sowieso al fraaie oogst van de voorbije maand kataputeert. Ik moet er nu toch maar eens werk van maken, denk ik zo: die vorige twee platen van Terez Sliman horen in mijn kastje thuis!

(Dani Heyvaert)